Deel 3 (Week 3 en 4)

Ola,

Liggend in Oscar aan een mooi meertje met uitzicht op de bergen, direct aan het Fiordland National Park zullen we jullie eventjes vertellen wat we de laatste dagen zoal meegemaakt hebben.
In het vorige hoofdstuk hebben we verteld dat we stonden te popelen om het Abel Tasman National Park te gaan bewonderen. Hier het vervolg!

Zaterdag 19 september
Na alles weer netjes achtergelaten te hebben zijn we van Ngakuta Bay vertrokken naar Abel Tasman Park. 40 km op en neer, bocht in bocht uit (niet echt uit natuurlijk, want dan konden we dit waarschijnlijk niet meer navertellen) later kwamen we aan bij weer een heerlijke camping, dachten we toen nog althans.
“Waarom ook niet?” was de gedachte die we beiden hadden bij de gedachte om het park (het is eigenlijk gewoon een enorm wildlife natuurgebied) stiekem op eigen houtje een dagje eerder al te verkennen. We hebben een loopje van een uurtje heen en een uurtje terug gedaan, waar Wendy nog hoopvol 2 Pinguins spotte, welke geen pinguins bleken te zijn. We waren netjes voor het donker weer thuis. We hebben daarna snel nog een tochtje geboekt. 3 uur lopen en daarna Kayakkend terug.
’s avonds was het echter een beetje creepy. Helemaal toen uit het niets de campervan begon te schudden nadat we net een leuk potje “Sushi Go” hadden gespeeld (Wordt goed benut Hiram en Ilona!). Wendy zag achter de gordijntjes twee mensen weglopen en Ted ging de camper uit om te stoeien, nadat we het er beiden over eens kwamen dat we het écht niet zelf waren. Was het een duwtje om te kijken of we “afwezig” waren voor een leuke buit of was het alsnog de campervan die eindelijk het kuiltje inrolde waar hij wellicht de hele tijd vlak voor heeft gestaan? Er is die avond in ieder geval niets opvallends meer gebeurd.

Zondag 20 september
Prachtige wandeltocht door de wilde natuur gehad, gevolgd door een mooie kanotocht via Adele Island, waar we voor het eerst zeehonden in het wild van dichtbij konden bewonderen. Wat was dat speciaal zeg. In een bootje peddelend vlak langs de rotsen, rillend van het koude water (ondanks dat het zonnetje scheen), genoten we met volle teugen (foto Facebook) van deze actieve bezigheid. Met Jarreth als guide wisten we precies waar we naartoe moesten.
Toen we vervolgens op een strandje aanmeerden en hij een zak met chocolate chip cookies opentrok, waren we helemaal blij!
Na deze leuke, actieve en zware dag zijn we toch nog naar Nelson gereden, om vervolgens te stranden op een heerlijke grote en luxe camping. Wat sliepen wij goed zeg!

Maandag 21 september
Nelson was voor ons enkel om te overnachten, dus reden we met het zonnetje boven ons door naar Blenheim, welke bekend staat als ‘wijndomein’ van Nieuw-Zeeland. Hier hebben we een lekkere winetasting (Ted moest helaas veel uitspugen. BOB enzo....... :( ) gedaan en iets geluncht. Het was zelfs zo warm dat we heerlijk zonder jas buiten hebben kunnen zitten. “Wairau River Wines” Een aanrader! Na het heerlijk zonnige Blenheim in minder dan 15 min richting Kaikura een tempature drop van bijna 10 graden en flinke regen. Op de “highway” met veel wind langs een woeste zee gereden, met een ruige omgeving en vevolgens flinke bergen met sneeuw/ijstoppen. Dat had dan ook wel weer wat. Aangekomen in Kaikoura snel een camping opgezocht. Het was frisjes, maar HOEZEE, we hebben een heater ;)

Dinsdag 22 september
Kaikoura staat bekend als plaats waar je zeehonden, Pinguins en Walvissen kunt spotten. Overal wordt natuurlijk geld voor gevraagd, maar na twijfelen, vonden we $170,- dollar p.p. to much om naar walvissen te gaan kijken, waarbij het niet eens het seizoen is om er veel te zien. Ook was het weer zó slecht, dat we besloten hebben om het Kaikoura museum te gaan bezichtigen om vervolgens naar een baai te rijden, waar vaak zeehonden gezien worden. Mooi! Wij $5,- dollar betalen voor een kaartje in de hoop misschien foto’s te zien van walvissen ;) Niets was minder waar en helaas troffen we oude fotoboeken aan en wat spullen uit de eerste wereldoorlog.
Bij de baai hadden we meer geluk. Op en om de parkeerplaats waren zeehonden. Zonder hekken! :D Dat was leuk (foto Facebook). Ookal stonden we in de stromende regen.
Via de “Forgotten” Highway zijn we naar Hamner springs gereden. We snappen heel goed waarom het de Forgotten Highway genoemd werd. Wendy straalde weer doodsangsten uit. Ted begreep dat wel. Dit was zo’n weg die bijvoorbeeld ineens ongeasfalteerd werd, waar je bochten had zonder vangrail waarbij je bij een stuurfoutje in een honderden meters diep ravijn stortte, waarbij je boven het sneeuwniveau uitkwam en besefte dat je geen sneeuwkettingen bij had, waarbij je wielen gingen spinnen omdat je niet snel genoeg de steile helling opkwam en vanwege de gladheid. Moeders! We leven nog! In Hamner Springs hebben we heerlijk kunnen ontspannen in de Spa met zwavelbaden, in puur ongefilterd zwavelwater uit de bergen om vervolgens weer lekker naar rottend ei stinkend (ruften was geen bezwaar, want je rook ze toch niet) door te rijden naar Christchurch waar tante Tonny ons ontving met heerlijke hollandse kost. Een gehaktbal met bloemkool en aardappellen.

Woensdag 23 september
We hebben vannacht heerlijk kunnen slapen bij tante Tonny. Wat een lekker bedje was dat. Na een goed gesprek en wat handige tips zijn we afgezet in het centrum om Christchurch te gaan verkennen.
We zijn bij het museum begonnen. Deze was gratis, in tegenstelling tot die van Kaikoura, 60 keer groter en mooier. We hebben heerlijk gelunchd in een cafétje, hebben naar de zeecontainershops als wederopbouw van de stad gekeken en zijn geindigd bij de Botanic Gardens. We zijn vooral geschokt door 1) wat de aardbeving zoal heeft veroorzaakt en 2) hoe weinig er nog sinds die tijd in zo’n grote stad is hersteld. Een echt stadscentrum is er niet meer en overal kom je nog puin tegen. Dat het grijs was en regende hielp ook niet echt mee.
We hebben de dag heerlijk afgesloten met een etentje bij Angelique en Eric. Heerlijk gegeten en nagetafeld. Ook leuk om eindelijk live contact te hebben met familie aan de andere kant van de wereld (Geldt ook voor Hans en Dale in de eerste week natuurlijk)

Donderdag 24 september
Met zijn 3724 meter is de Mount Cook de hoogste berg van NZ (maar nog niet half zo hoog als de Mount Everest). Dat vonden wij reden genoeg om eens een bezoekje te gaan brengen.
Erg indrukwekkend hoe de gletsjertoppen uitsteken naar boven tussen een woest berglandschap.
De weg ernaartoe was al even indrukwekkend. Lake Takapo was erg blauw. Letterlijk blauw gewoon, vanwege het pure water van de gletsjers vermengt met het steengruis. Deze combinatie maakt het water blijkbaar echt azuurblauw.
Ondanks zijn indrukwekkende uiterlijk had Ted hem ‘in het echt’ groter verwacht.

Vrijdag 25 september
Gisteren aangekomen. Vandaag lopen!!!
Aparte tocht, met hangbruggen en ruige gletsjermeren. Hier liep je dan zo’n 30 meter wiebelend boven. “Haha, mooi man!”
Een wandelingetje van vier uur bracht ons naar het tweede grote meer vlak voor Mount Cook.
Wendy kon eventjes lekker ontspannen en Ted had daar een heerlijk speelkwartiertje in de vorm van leuke klimpartijen over rotsen vlakbij het wilde water. Zie hieronder een leuke foto van Wendy zonnend voor de Mount Cook. (h)

Na de wandeltocht koersten we direct weer door naar Oamaru. Een plaatsje waar pinguins te spotten zijn langs de kust, maar niet voordat we eerst zouden stoppen bij de Clay Cliffs. Mooi niet! De weg werd te pauper en we draaiden op een gegeven moment maar om. Je wilt niet in the middle of nowhere een auto met pannen hebben. Er was namelijk helemaal niemand.
Aangekomen in Oamaru gingen we lekker eten koken.
Er waren mensen van Maleisië in de keuken. Er kwamen er meer, en meer, en meer. Busladingen Maleisische mensen en kinderen arriveerden. Ze bezetten de gehele keuken. Er was blijkbaar een Moslimfeest aan de gang waarbij iedereen bij elkaar komt en ging eten. Wij kregen ook kip en lam. Het was enorm lekker! Aan het einde gaven wij dropjes terug. Meer hadden we niet op dat moment, haha.

Zaterdag 26 september
Als we voor zonsopgang aan de kust zouden verschijnen. Hadden we de meeste kans om een pinguin te spotten. Vol verwachting stonden wij klaar. In de regen. En koud. (Namens Ted ode aan alle ouders die voor hun zoons/dochters in de kou en de regen langs het voetbal / hockey buitensport veld staan om hun kinderen aan te moedigen).
Helaas! Geen pinguïns. Ted werd getrakteerd op een chagrijnige Wendy en had de tijd van zijn leven... Volgende poging. Shag point. “Groovy baby!” (Austin Powers fans). Wederom geen pinguins, maar wel weer wat zeehonden, waarvoor Ted inmiddels een speciale lokkreet heeft bedacht ^^

Vanwege het vroege opstaan in Oamaru kwamen we rond half tien al aan op de volgende camping in Dunedin. Na een paar uurtjes rusten op de camping probeerden we rond een uurtje of drie, het getij verandert dan en de pinguins komen terug van het vissen voor de jongen, alsnog wat pinguins te spotten. Er was een weg geblokkeerd, dus een man adviseerde ons om een andere weg te pakken.
Dit keer vond Ted het zelfs ook een beetje spannend. Tig meter hoog boven de grond, zonder vangrail of wat dan ook met een weg waar gaten in zitten en soms stukken weggevallen waren wil je niet graag een stuurfoutje maken. Op een gegeven moment werd het zelfs zo smal dat er geen twee voertuigen meer langs elkaar konden. We moesten op dat punt gedurende een kwartiertje dus maar hopen dat we geen tegenliggers zouden krijgen (Het was namelijk geen éénrichtingsweg). Aan het einde de steilste hellingproef ever.
Na zo’n ritje hoop je natuurlijk wel op een beloning voor al je (in)spanning.
Helaas! Ook bij poging drie troffen we enkel een paar zeehonden. Ook kwamen we een goede wildlife fotograaf tegen, die ons vertelde dat het in deze tijd van het jaar zeer zeldzaam is om een pinguin te spotten.
We hebben ons die avond eens getrakteerd op een lekker etentje in een Irish café.

Zondag 27 september
Vandaag stond een dagje Dunedin verkennen op het programma. Na gisteren te hebben ervaren dat Dunedin toch niet zo’n studentenstad is als dat wij in Nederland kennen, wilden we vandaag naar het Cadbury’s chocoladecentrum, Baldwin street en naar de Speights brouwerij.
Te voet liepen wij naar het stadscentrum, wat zo’n klein uurtje in beslag nam.
Bij aankomst in de chocoladefabriek kon je kiezen om een ‘guided’ tourtje te doen voor $22,- of om voor $5,- zelf op verkenning uit te gaan. Je kon dan helaas niet precies in de fabriekshallen zelf komen, maar je kreeg wel een heerlijke zak met chocoladespul t.w.v. meer dan 10,- en een leuk loopje met wat info, plaatjes en wat grappig opgezette standbeeldjes.
Baldwin street was vervolgens ietsje verder lopen dan we dachten (zo’n kaart kan soms erg verradelijk zijn), maar uiteindelijk moesten we als ‘echte’ toeristen wel eventjes bij de steilste straat ter wereld geweest zijn. En dat was hij! 35% op sommige stukken. Zo steil dat er zelfs trappetjes langs de weg lagen als voetgangerspad. Opvallend was ook dat alle bewoners daar een vierwielaangedreven turbo op de dam hadden staan.
Als laatste hebben we een bierproeverijtje gepakt in de Speigths Brewery. Wel lekker, maar onze voorkeur gaat toch meer uit naar de Nederlandse en Belgische speciaalbieren ipv de Engelse ales.

Maandag 28 september
Één van de grote dingen die we in Nieuw Zeeland wilde doen was de is de Milford track lopen in de Milford Sounds. Deze track staat bekend als de mooiste hike ter wereld en er zijn, wanneer je dit op je gemak wilt lopen, vijf dagen en vier nachten voor nodig om hem in zijn geheel te lopen. De track gaat van lage natuurgroei aan de grond via wilde oerwoudbossen tot mooie berglandschappen.
aangekomen in Te Anau (startplaats) kregen we te horen dat de omstandigheden in de berg nog niet goed genoeg waren om de hike te doen. Er was veel lawinegevaar en bomen die op de track kunnen waaien terwijl je loopt. Helaas voor ons, maar er waren gelukkig nog zat andere mooie hikes, die eveneens deels door dit gebied, maar ook door andere mooie gebieden gaan van het Fiordland National Park.
We besloten om morgen de Kepler track te gaan lopen tot aan Luxmore hut. Het vrouwtje aan de balie van het park vertelde ons dat we toch echt wel zes uur moesten rekenen om alleen al heen te lopen en dan daar een hutje te pakken. (Waar verder (nog) geen faciliteiten waren aangesloten vanwege het seizoen). Toen we echter in de sportshop waren om een gasflesje te kopen (je wilt toch eten) vertelde de verkoper ons bijna uitlachend dat dat toch echt niet nodig is en wanneer we een beetje doorstappen we het prima in zeven uur heen en terug konden doen. Dat vonden wij ook!

Daarna hebben we nog een boottocht geboekt door de Doubtful Sounds incl. overnachting en zijn we na nog wat geflirt (Wendy met de Julio in de supermarkt en Ted met Franzceska, de receptioniste) nog even spontaan uit eten geweest voor een spotprijsje om daarna lekker te gaan slapen.

Volgende week vertellen we jullie over de hike op de Kepler track en onze prachtige cruise door de Doubtful Sounds. Ook wat we allemaal nog meer gaan beleven in deze week. Met mooie foto’s natuurlijk! Waarschijnlijk dan ons laatste verslag in Nieuw Zeeland......

Doeiiiiiiiiii