Deel 2

Welkom bij weer een nieuwe aflevering van de avonturen van Wendy en Ted,

Hoe gaat het daar?
Wij zitten inmiddels op het zuidereiland van Nieuw Zeeland.
We hebben veel meegemaakt, veel gezien, lichtgevende maden gespot en op dampende, naar rotte ei stikende vulkanen gelopen. We gaan het je allemaal vertellen!

Zaterdag 12 september
We zijn vroeg opgestaan en moesten toch echt afscheid nemen van de lieve Dale en Hans. Nogmaals dank voor alles tot nu toe en de opvang + guide in de eerste week.
De eerstvolgende stop zou Rotorua zijn. Een stad die gemaakt is in een vulkanisch gebied en waar er zelfs nog een aantal van actief zijn! De weg ernaartoe was ook een feest. Veel werken achter het stuur. De wind was soms zo heftig dat je wanneer er een bocht naar links kwam je naar rechts moest sturen. En wat een koeien! Honderden, duizenden zijn we er tegengekomen. Soms verspreid op een berg, maar meestal in een enorme kudden op een land zoals wij dat in Nederland kennen. In een wei stond echt een fortuin.
Aangekomen in Roturua stonk het er, zoals ons al verteld was, naar rotte eieren. Dit komt vanwege de hete lucht, die vermengt met water en zwavel vanuit de grond naar de oppervlakte kwam (Filmpje Facebook).
We wilden graag uitgebreid dit zeldzaam mooie (en stinkende) natuurfenomeen aanschouwen en kochten een kaartje voor het park met de grote trekpleister: De grootste geiser van Rotorua gecombineerd met een lesje in Maori-cultuur. We betaalden $50 dollar pp (€32,- huidige koers) en hoopten op iets geweldigs. Nou, mooi niet!
We kregen een kiwi reservaat met één slapende baby-kiwi, een pruttelende modderpoel, 3 gesloten hekken en een net gearriveerde bus met Aziaten, wat misschien nog wel het grappigste was.
Haha. Als een invasie stormden ze op de hoofdattractie (Geiser) af, die overigens best indrukwekkend was en gingen selfies maken voor de geiser en namen foto’s van elkaar, zonder de geiser echt te bewonderen. Hilarisch! Als klap op de vuurpijl begon er tien meter verder eentje een fotoshoot en had zelfs andere kleren bij. Daar stond ze dan, met haar naaldhakken in de pruttelende but, halfstruikelend in haar net iets te glamoureuse jurkje.

Zondag 13 september
Vandaag stonden de Waitomo Caves op de planning. Een spannende tocht met een kijkje binnenin de bergen in de hoop wat Glowworms te spotten. Hopend dat de hoge verwachtingen dit keer wél waargemaakt konden worden. We hebben er immers weer 3 uur voor moeten rijden.....
Het was een leuke tocht. We kregen een wetsuit aan en moesten al lopend, kruipend en tubende (met een band door het water) de drie uur durende tocht door de pikdondere bergen afleggen. Als traktaktie kregen we onderweg een prachtige natuurlijke show door de Glowworms. Net de droomvlucht, maar dan echt. Lijkend op vuurvliegjes zijn dit lichtgevende maden die aan de binnenkant tegen het plafond van de rotsen leven. We waren tevens blij dat er gidsen mee waren, want alleen kom je hier niet levend uit. Je zag geen hand voor ogen en we moesten op vol vertrouwen achterwaards van kleine watervalletjes afspringen wanneer je ze hoorden en de gidsen begonnen af te tellen: “3,2,1, JUMP”. Wat een avontuur! Na een soepje en een bagel achteraf gingen we gelijk door naar Taupo, waar we weer naar een slaapplaatsje konden zoeken.
Lake Taupo is een prachtig meer, wat ontstaan is na een enorme vulkaanuitbarsting. Men zegt dat de explosie van de uitbarsting tot aan Indonesië te horen was. Een enorme krater met een doorsnede van 33 km was het gevolg van deze enorme explosie, wat een van de krachtigste ooit op aarde moet zijn geweest.

Maandag 14 september
Wendy en ik wandelen graag. Zo wilden wij vandaag eens een goede hiketocht gaan maken. We kozen ervoor om de Tongariro crossing te gaan lopen. Een flinke hike van 6 uur tussen twee active vulkanen. Echter werd het ons afgeraden om de route te pakken, want het weer was te gevaarlijk (tussen de bergen veel sneeuw etc.) om de crossing te doen. We zijn toen een eveneens tussen diezelfde vulkanen prachtige tocht naar de Tames Lakes gaan maken. Dat hebben we geweten. STIJL!!! Op en neer. Lekker voor de Quadriceps en de billetjes! Het was 4,5uur afzien, maar we hebben nog wel kunnen genieten van de wederom prachtige landschappen. Onderaan de berg en redelijke jungle met mooie stroomversnellingen en een prachtige waterval. Op de helft een mooi vulkaanlandschap met uithollingen waar in 1995 de lava nog gestroomd heeft en nog verder omhoog een prachtig blauw, puur en helder kratermeer.
We hebben Garreth (ook backpacker) een lift gegeven en zijn doorgereden naar Wanganui om daar in een gangsterbuurt achter een industriegebied heerlijk te genieten van onze eerste slechte maaltijd. Friet uit een krant en een lekkere hamburger met Bacon, ei, ui en kaas. En lekker dat het was!

Dinsdag 15 september
De trip naar de hoofdstad van Nieuw Zeeland, Wellington, was vandaag ons einddoel. Ofja, eerlijk gezegd een camping vinden daar in de buurt.
Wendy heeft zich tijdens de rit over haar angsten heengezet *applaus* en is zelf maar eens voor de eerste keer achter het stuur gekropen. Was wel even wennen, maar de adrenalinestoot was voldoende om na een half ingekakt eerste deel, nog stuiterend op de stoel in de bijrijderspositie naast Ted te zitten toen hij zich weer ontfermde over het stuur. (Nog niet wetend wat voor spannend avontuur we nog in Wellington zouden meemaken).

In Wellington aangekomen, gingen we eerst opzoek naar een naai-atelier voor de rits van Wendy’s broek. Die was n.l. stuk. Toen we een mooie parkeergarage hadden uitgekozen reden we naar binnen. Ted kneep zijn billetjes al bij elkaar toen hij geen bordje met “max. height” erop zag staan.
Net toen we om het hoekje het bordje zagen staan was het al te laat. Een heerlijk snerpend geluid als de titanic die de ijsberg raakte plus de nodige liters water volgden.
We stapten de auto uit en het leek even een paar seconden chaos. Alarmbellen gingen af en de brandweer + politie waren snel ter plaatse. Inmiddels had zich ook al een kleine menigte Smartphone-filmende mensen verzameld, die onze ingenieuze “nieuwe” fontein vast op Youtube vereeuwigd zullen hebben. Wendy was echt aan het genieten, hahahahaha. Ted kon er wel om lachen. Nog een keer haha. Gelukkig zijn we goed verzekerd en hebben we alles netjes kunnen regelen. Even schrikken, maar gelukkig geen grote schade.
Wél kostte het ons een gehele middag drogen(foto Facebook), daar er nogal wat water onze Oscar ingestroomd was.
Het was een bewogen dagje, maar onze einddoelen waren behaald! Wendy’s broek werd gerepareerd en we hadden weer een prima plaatsje gevonden om te kunnen overnachten.
Als klap op de vuurpijl hebben we ook nog twee nieuwe lieve mensen leren kennen die ook op reis zijn met de camping. Beide uit Australië. We zijn al uitgenodigd voor de koffie :D

Woendag 16 september
Mede vanwege het ‘ongelukje’ van gisteren hadden we besloten om de Ferry naar Picton nog een dagje uit te stellen en te gaan genieten van de hoofdstad Wellington.
Met de bus (ja, die hebben ze daar ook, maar wel heel minimaal) zijn we naar het centrum gegaan en hebben vanuit daar weer flink gewandeld. Eerst door de Bonatic Gardens en daarna door de stad zelf. De Bonatic gardens zijn speciaal op de heuvel achter de binnenstad aangelegde mooie tuinen. Prachtig om a) de skyline van Wellington te bewonderen b) te genieten van alle rust in een mooie tuinrijke omgeving waar de vogeltjes letterlijk fluitend op je bankje en tafeltje komen zitten.
Wellington is groot. Wendy en ik verbaasden ons over de kilometerslange hoofdstraat met alleen maar winkels. Hoezo cuncurrentie? Maar toch bijna geen enkel pand leeg! Voor een woensdag daar leek het enorm druk als een zaterdag in Nederland. We hebben lekker genoten van wat lokale cafétjes, zijn over de kade gelopen, hebben het museum bezocht en hebben Wendy’s broek weer op kunnen halen. Het was een fijne dag.

Donderdag 17 september
Half 6 stond Ted alweer lekker pannenkoeken te bakken. Oscar was na zijn ‘wasbeurt’ weer helemaal opgedroogd dus konden we weer door. Op naar de Ferry waar ons een tocht van 3,5 uur naar het zuidereiland stond te wachten. Tijdens de tocht hadden we prachtige uitzichten van de bergen en aangekomen in Picton nog hebben we nog wat boodschappen gedaan.
Queen Charlotte road *zware trommel*. Er is ons van tevoren al verteld dat we 90 bochten zouden krijgen, dus Ted tellen. 1,2,... 132!!! Haha. Zoveel Ted in deze keer aan het stuur heeft gedraaid heeft hij in heel zijn leven in NL nog niet gedaan. Het leek net een verkeersexamen bochtjes maken. We werden desalniettemin wel weer getrakteerd op prachtige ansichtkaart uitzichten.
We kwamen aan in Ngaguta bay waar het vakantiehuisje van tante Tonny stond. Hier konden we overnachten.

Vrijdag 18 september
Lekker genieten en relaxen in Ngakuta bay. Even heerlijk niets doen. Ofja. Wel weer even lekker gewandeld en ’s avonds voor het haardvuur een plan uitwerken voor de rest van het zuidereiland.

Morgen richting Abel Tasman National Park :D:D:D