Week 4 en 5
Door: Wendy en Ted
Blijf op de hoogte en volg Wendy Ted
08 Oktober 2015 | Nieuw Zeeland, Queenstown
Hey there,
Met nog maar twee dagen te gaan in Nieuw Zeeland, typen we het laatste verslag. Hoewel de prachtige boerderij, groen en berglandschappen ons nooit zullen gaan vervelen, zijn we na 5 1/2e week wel weer toe aan iets nieuws. We waren gebleven bij het lopen van de Kepler track en de cruise in de Doubtful Sounds.
Dinsdag 29 september
Omdat we niet wisten of de Kepler track alsnog enorm veel tijd in beslag zou nemen, wilden we lekker vroeg beginnen. Voor het eerst in tijden konden we niet makkelijk ons bed uitkomen, maar we begonnen alsnog om 9:00 uur onze tocht naarboven op de Mount Luxmore (Kepler track).
Al snel waren we erachter dat de bordjes met de verwachtte looptijden voor ons niet helemaal klopten. Desalniettemin was het alsnog een aardige klim, waarbij Wendy behoorlijk haar grenzen heeft moeten verleggen en de Luxmore hut heeft behaald. Trots!!! :D prachtig uitzigt als beloning! We hadden er 3,75 uur over gedaan, terwijl ze 6 uur aangaven. Getrainde lopers (In NZ) doen er zo’n 2,5 uur over.
Ted wilde nog even stoer doen en naar de top joggen, maar helaas werd zo’n 100 meter voor de top het pad onbegaanbaar vanwege de sneeuw en was het te gevaarlijk om zonder sneeuwuitrusting verder te gaan. Het was in ieder geval genoeg om even lekker moe te worden!
Bij Luxmore nog even een drankje uit eigen rugzak gepakt en daarna weer naar beneden.
In totaal zijn we 8 uur weggeweest. De warme douche op de camping met een lekker maaltje en het zonnetje waren dan ook meer dan welkom. Nadat Ted nog een heerlijk gevecht had met de kleerhangers van Oscar, zijn we na een welverdiende voetmassagebij elkaar heerlijk in slaap gevallen.
Woensdag 30 september
Met de Kepler track nog in de benen zijn we lekker vroeg opgestaan en hadden we heerlijke pannenkoeken als ontbijt. Vandaag stond de cruise door de Doubtful Sounds op de planning. We hadden er allebei enorm veel zin in! Terwijl we keken hoe een niet al te grote boot aanmeerde, dachten we nog ‘daar passen we echt niet allemaal in’. Die gedachte verdween gauw, nadat er een behoorlijke buslading mensen uitkwam en we ons realiseerden dat er nog een boot op ons aan het wachten was, nadat we de connectie met de tourbus op een van de eilanden gehad zouden hebben.
John Lockie was onze gids in de tourbus. Dit was een enorm serieuze, maar aan de andere kant extreem vanwege droogheid humoristische man. Pa (Loch), we moesten meteen aan jou denken.
Aan het verhaaltje te horen tijdens de tour was het voor hem als een bandje dat op repeat stond, maar daarom niet minder interessant. Een leuk detail was bijvoorbeeld dat we reden op de duurste weg van Nieuw Zeeland. Met ongeveer $2,- dollar per centimeter kun je uitrekenen wat zo’n weg van meer dan 20 km kost.
Éénmaal aangekomen bij het juiste cruisschip (Hollée, hollée, deze is groot, hier kunnen we wat mee) werden we onthaald met heerlijke verse muffins. Jammmm.
Een tweede pluspunt was dat we voor een gedeelde kamer hadden betaald, maar een eigen kamer kregen. Hatskikidee. Een mooi begin, al zeggen we hetzelf.
Het duurde ook niet lang of Wendy had haar eerste Pinguïn eindelijk gespot. Dat het hard regende en waaide maakte niet uit. We zitten immers in een gebied waar gemiddeld zo’n 200 regendagen per jaar zijn. Na een mooie tour heeft de kapitein het anker in de Zee laten zakken en zijn we in een mooie ‘Pirates of the Caribbean’ omgeving gaan Kayakken. Het personeel heeft ons zelfs nog kunnen verleiden om een plons te nemen. Het water was slechts 10 graden, maar onder het mom van ‘once in a lifetime’ wil je best wel eens je principes verleggen.
Na de frisse duik en een heerlijke warme douche stond het ‘all you can eat, masterbuffet’ al klaar en het was heerlijk! Leuk aan de praat geraakt en wat nieuwe mensen leren kennen.
Het slapen ging echter wat minder.... Maar ach, dat zal dan wel bij de beleving horen.
Donderdag 1 oktober
Na weer een lekker buffet ontbijtje werden we getrakteerd op hevige regenbuien. We zeggen getrakteerd, omdat regenbuien hier garant staan voor mooie, grote en hoge watervallen. Nadat de kapitein het schip nog een keer zonder motor heeft laten ronddrijven hebben we nog één keer naar goed naar de natuurlgeluiden van de Doubtful Sounds geluisterd en zijn we teruggegaan naar Manapouri. Vanauit Manapouri zijn we weer naar dezelfde camping in te Anau gereden en hebben Axel, een backpacker die we op de boot hebben leren kennen, meegenomen. Hij moest namelijk naar Intercargill en dat was dezelfde richting uit. Een middagje rust leek ons hierna wel op zijn plaats.
Vrijdag 2 oktober
Vandaag was het de bedoeling om naar Milford te rijden. We zijn aangereden, maar na een tijdje weer omgedraaid vanwege het barslechte weer. Het was echt slecht! We reden door naar Queenstown en zijn neergestrand op een camping midden in het stadje.
Helaas was het een camping waar je niet echt op je gemak stond vanwege het ‘strengheidsgehalte’. Met overal bordjes en de regels gecombineerd met de cijfersloten die je overal moest invoeren leek het net een gevangenis. En dat voor $55,-! Queenstown hebben we helaas als erg toeristisch ondervonden (nu al) en Ted voelde zich sowieso al niet goed. Toen ook nog bleek dat we onze pannenkoekenbakpan blijkbaar in Te Anau vergeten waren was deze dag officiëel bekroond tot poepdag. Ach. Na zo’n tijd moet je eens een mindere dag hebben om daarna weer goede te krijgen, toch?
Zaterdag 3 oktober
Nog een beetje nakwakkelend van gisteren zijn we opgestaan en naar Arrowtown gereden. Arrowtown is een oud ‘goudmijn’ stadje. Erg leuk ook is de hoofdstraat, die ze hebben ingericht als een oude westernfilm (kijkend naar de gebouwen en het wegdek). Ted had nog steeds verhoging (warm), maar na een tijdje zetten we een knop in een bike rental en 2 advil tabletten later besloten we spontaan om te gaan mountainbiken!
In het begin werd de track toch al snel erg technisch. Met aan de ene kant de steile rotswand naast ons en aan de andere kant de kolkende rivier zo’w 15 meter beneden ons op een weggetje die niet veel breder was dan je fiets (incluis trappers) zelf had Ted de tijd van zijn leven, maar was aan de andere kant ook bezorgt om Wendy. Na een half uurtje kwamen we via een voorbijganger erachter dat we op de verkeerde track zaten. We dachten al “Waarom staat de route zo slecht aangegeven?”
Toen we na een uur weer terugkwamen werd ons verteld dat we een ander smal weggetje, naast de weg die we eerst ingingen, moesten nemen. Daarna hebben we nog zo’n 6 uur heerlijk gemountainbiked. Wel weer even iets anders dan in de Drunense duinen natuurlijk. Ook hadden we prachtig weer. Geweldig!
We hebben de dag afgesloten met eten in een heerlijk restaurant/hotel bij de open haard. Het was een soort van Amerikaanse Pub, met Chinezen aan het roer in een Britse setting met een multicultureel publiek. Ted heeft daar de beste burger in zijn leven gegeten en Wendy een luxe entrecôte. Arrowtown is dan wellicht veel kleiner dan het machtige Queenstown, maar wij vinden het veel leuker en gezelliger
Zondag 4 oktober
Er viel vandaag héél veel regen. Vandaag was dan ook de allereerste dag dat we dingen niet konden doen vanwege het weer. We besloten om dan maar iets te gaan zoeken wat we wél konden gaan doen. Er bleek een gezellig bioscoopje te zijn, maar die was helaas al volgeboekt. Toen zijn we maar in de regen Arrowtown te voet gaan verkennen en hebben we bij een gezellig restaurantje geluncht. Na de zoveelste storm hebben we nog een voettochtje gemaakt en zijn we naar Oscar gegaan voor een lekker rustig avondje. Oh ja! We hebben ook nog een bungeejump geboekt (h)
Maandag 5 oktober
Met het zonnetje boven Oscar zijn we via weer een uitdagend weggetje (“Hein, Hein, waar zou mijn sneeuwketting toch zijn?”) naar Wanaka gereden. In het winterseizoen die overigens nog twee weken gaande was, is dit één van dé skiplaatsen van Nieuw Zeeland. Wij snapten heel goed waarom. Wat een uitzichten! Net een ansichtkaart. Wanaka heeft het allemaal. Mooi blauw water, strand, groen, warmte in het dorp zelf, sneeuw op de hoge bergtoppen waar je tegenaan kijkt, gezellige barretjes en wat winkels. De camping was al net zo’n feestje. Snel internet, mooie keuken en gratis Jacuzzi voor een scherp prijsje. We hebben weer een nieuwe titelkandidaat!
In Wanaka zelf hebben we vervolgens met een graadje of 15 lekker Ijskoffie en chocolademelk gedronken. Per toeval kwam Jorrik, een oud-collega van Wendy, ook nog eens langs lopen. Daar hebben we nog gezellig een praatje mee gemaakt.
We besloten om op de terugweg een lekkere fles bier te kopen. Van kasteelbieren hebben ze in NZ helaas niet gehoord en van de Ales zijn we niet zo kapot, maar er stond me toch een lekkere fles Leffe dubbel in het schap. Import en al. Zelfs het etiket was Nederlands!
’s Avonds op de camping Lion en Nathan leren kennen. Aardige kerels. De tijd vloog voorbij....
Dinsdag 6 oktober
wakker wordend in wederom een heerlijk zonnetje realiseerde Wendy zich iets. Vandaag was de dag.
Bungeeeeeeeeee. Met de gedachte dat ze erg eigenlijk geen zin in had, maar eigenlijk toch wel zin in had reden we naar Cromwell. Wat in de gids als leuk dorpje stond aangegeven, viel voor ons erg tegen. Na een uitgebreide chocolademelk om de tijd te doden zijn we uiteindelijk naar het A.J. Hacket headquarters gereden bij de Kawarau Bridge. De Kawarau bridge is de eerste brug waarvan ooit een bungeejump is gemaakt. De brug waar het allemaal is begonnen. In 1988 (prachtig jaar trouwens) is A.J. Hacket hier voor het eerst vanaf gesprongen en heeft bungy-jumping voor het commerciële publiek geïntroduceerd. Wendy moest en zou natuurlijk in de voetsporen van haar tante Karin treden, die hier zo’n 15 jaar geleden ook een sprong heeft gedaan. Toen ze eenmaal op de brug op het plankje stond was het even slikken. Niet gek, met een kolkende rivier beneden je, terwijl je straks 43 meter naar beneden springt en enkel aan een elastiekje bungelt. 3,2,1... En ze sprong! Yeah, she did it!. Ted kreeg te horen dat zijn ‘Nevis’ jump tussen de bergen helaas was afgelast. Te veel wind zorgt op zo’n hoogte voor gevaar. We verzetten zijn sprong naar donderdag.
Nagenietend van de sprong van Wendy keerden we terug naar de fijne camping in Arrowtown waar we een rustig avondje hadden.
Woensdag 7 oktober
Rennen? Wat is dat? Ted was het inmiddels al bijna verleerd sinds deze vakantie. De sportschoenen zijn niet voor niets meegenomen, dus is hij er even lekker opuit gegaan. Het was even flink door het stof bijten voor 45 min, maar zeker wel weer lekker om te doen. ‘Dat ga ik weer vaker doen’. Naderhand Wendy opgepikt en ook zij is even lekker gaan bewegen. Na de douche hebben we boodschappen gedaan. Omdat zo’n stadje afgelegen ligt en de enige andere supermarkt een half uur rijden is, zijn ze natuurlijk kneiterduur! $8,- dollar voor 2 flessen water! XD goed. Wat moet dat moet.
Naderhand zijn we lekker naar de film ‘Everest’ gegaan. Erg indrukwekkend. Apart ook om in een luxurious bootique cinema te zitten. Ted vond het niet zo geweldig, maar voor Wendy was het schitterend! Desalniettemin hebben we toch allebei genoten om vervolgens af te sluiten in die o zo heerlijke multicultuurbar. Ted goes triple: Burger nr drie voor hem. Wendy zat aan de kilo’s broccoli en langzaamgekookte shitakee paddestoelen. Hmmmmmm.
Donderdag 8 oktober
Ted heeft het rennen weer flink te pakken en is vroeg opgestaan om wederom een lekker stukje te gaan rennen. Het was heerlijk! Na het rennen gegeten en vervolgens koers richting A.J. Hackett voor de Nevis jump van Ted. Van tevoren hadden we even gebeld en gelukkig was het weer nu wél goed genoeg voor de jump. Na nog een uurtje kijken bij de Kawarau Bridge werd Ted met een 4WD busje opgehaald. Na een track die voor Oscar toch net iets teveel van het goede zou zijn kwam hij aan bij de bergtop van de Nevis jump. Het was toch wel een beetje spannend, want 134 meter is dubbel zo hoog dan zijn hoogste sprong. Met een bungelend kabelkarretje werd hij van de bergtop langzaam naar het springplatformgebracht. Dit was in feite een huisje dat ook aan kabels hing. Best freaky, want het zwaaide heen en weer door de wind. Na een dubbelcheck van het harnas, het beenharnas en de touwen in een tandartsstoel was Ted aan de beurt. Met gespreide armen lekker de diepte in springen en 8,5 seconden vrij naar beneden vallen om vervolgens na wat uitbungelen langzaam omhoog getrokken te worden met niets dan alleen ravijn onder je. Dan hoop je dan je touwtje niet knapt ;) Het touwtje knapte niet, want anders zou het verhaaltje iets later online komen. Ted keerde met het busje weer terug naar het A.J. Hackett headquarters waar Wendy de tijd had gedood met een leuk Engels boek.
Vervolgens zijn we naar Queenstown gereden en hebben de camper neergezet voor een laatste avondje in Oscar. Morgen moettie terug .
Duszzsss..... Morgen droppen we Oscar, pakken een hostelletje en vliegen zaterdag naar Australië. De frequentie van de verhalen zal wat minder worden, aangezien we daar niet alleen maar voor een vakantie zijn. Natuurlijk houden we jullie nog wel op de hoogte.
Namen Oscar,
“Daaaaaaaag”
Travelteam (h)
Met nog maar twee dagen te gaan in Nieuw Zeeland, typen we het laatste verslag. Hoewel de prachtige boerderij, groen en berglandschappen ons nooit zullen gaan vervelen, zijn we na 5 1/2e week wel weer toe aan iets nieuws. We waren gebleven bij het lopen van de Kepler track en de cruise in de Doubtful Sounds.
Dinsdag 29 september
Omdat we niet wisten of de Kepler track alsnog enorm veel tijd in beslag zou nemen, wilden we lekker vroeg beginnen. Voor het eerst in tijden konden we niet makkelijk ons bed uitkomen, maar we begonnen alsnog om 9:00 uur onze tocht naarboven op de Mount Luxmore (Kepler track).
Al snel waren we erachter dat de bordjes met de verwachtte looptijden voor ons niet helemaal klopten. Desalniettemin was het alsnog een aardige klim, waarbij Wendy behoorlijk haar grenzen heeft moeten verleggen en de Luxmore hut heeft behaald. Trots!!! :D prachtig uitzigt als beloning! We hadden er 3,75 uur over gedaan, terwijl ze 6 uur aangaven. Getrainde lopers (In NZ) doen er zo’n 2,5 uur over.
Ted wilde nog even stoer doen en naar de top joggen, maar helaas werd zo’n 100 meter voor de top het pad onbegaanbaar vanwege de sneeuw en was het te gevaarlijk om zonder sneeuwuitrusting verder te gaan. Het was in ieder geval genoeg om even lekker moe te worden!
Bij Luxmore nog even een drankje uit eigen rugzak gepakt en daarna weer naar beneden.
In totaal zijn we 8 uur weggeweest. De warme douche op de camping met een lekker maaltje en het zonnetje waren dan ook meer dan welkom. Nadat Ted nog een heerlijk gevecht had met de kleerhangers van Oscar, zijn we na een welverdiende voetmassagebij elkaar heerlijk in slaap gevallen.
Woensdag 30 september
Met de Kepler track nog in de benen zijn we lekker vroeg opgestaan en hadden we heerlijke pannenkoeken als ontbijt. Vandaag stond de cruise door de Doubtful Sounds op de planning. We hadden er allebei enorm veel zin in! Terwijl we keken hoe een niet al te grote boot aanmeerde, dachten we nog ‘daar passen we echt niet allemaal in’. Die gedachte verdween gauw, nadat er een behoorlijke buslading mensen uitkwam en we ons realiseerden dat er nog een boot op ons aan het wachten was, nadat we de connectie met de tourbus op een van de eilanden gehad zouden hebben.
John Lockie was onze gids in de tourbus. Dit was een enorm serieuze, maar aan de andere kant extreem vanwege droogheid humoristische man. Pa (Loch), we moesten meteen aan jou denken.
Aan het verhaaltje te horen tijdens de tour was het voor hem als een bandje dat op repeat stond, maar daarom niet minder interessant. Een leuk detail was bijvoorbeeld dat we reden op de duurste weg van Nieuw Zeeland. Met ongeveer $2,- dollar per centimeter kun je uitrekenen wat zo’n weg van meer dan 20 km kost.
Éénmaal aangekomen bij het juiste cruisschip (Hollée, hollée, deze is groot, hier kunnen we wat mee) werden we onthaald met heerlijke verse muffins. Jammmm.
Een tweede pluspunt was dat we voor een gedeelde kamer hadden betaald, maar een eigen kamer kregen. Hatskikidee. Een mooi begin, al zeggen we hetzelf.
Het duurde ook niet lang of Wendy had haar eerste Pinguïn eindelijk gespot. Dat het hard regende en waaide maakte niet uit. We zitten immers in een gebied waar gemiddeld zo’n 200 regendagen per jaar zijn. Na een mooie tour heeft de kapitein het anker in de Zee laten zakken en zijn we in een mooie ‘Pirates of the Caribbean’ omgeving gaan Kayakken. Het personeel heeft ons zelfs nog kunnen verleiden om een plons te nemen. Het water was slechts 10 graden, maar onder het mom van ‘once in a lifetime’ wil je best wel eens je principes verleggen.
Na de frisse duik en een heerlijke warme douche stond het ‘all you can eat, masterbuffet’ al klaar en het was heerlijk! Leuk aan de praat geraakt en wat nieuwe mensen leren kennen.
Het slapen ging echter wat minder.... Maar ach, dat zal dan wel bij de beleving horen.
Donderdag 1 oktober
Na weer een lekker buffet ontbijtje werden we getrakteerd op hevige regenbuien. We zeggen getrakteerd, omdat regenbuien hier garant staan voor mooie, grote en hoge watervallen. Nadat de kapitein het schip nog een keer zonder motor heeft laten ronddrijven hebben we nog één keer naar goed naar de natuurlgeluiden van de Doubtful Sounds geluisterd en zijn we teruggegaan naar Manapouri. Vanauit Manapouri zijn we weer naar dezelfde camping in te Anau gereden en hebben Axel, een backpacker die we op de boot hebben leren kennen, meegenomen. Hij moest namelijk naar Intercargill en dat was dezelfde richting uit. Een middagje rust leek ons hierna wel op zijn plaats.
Vrijdag 2 oktober
Vandaag was het de bedoeling om naar Milford te rijden. We zijn aangereden, maar na een tijdje weer omgedraaid vanwege het barslechte weer. Het was echt slecht! We reden door naar Queenstown en zijn neergestrand op een camping midden in het stadje.
Helaas was het een camping waar je niet echt op je gemak stond vanwege het ‘strengheidsgehalte’. Met overal bordjes en de regels gecombineerd met de cijfersloten die je overal moest invoeren leek het net een gevangenis. En dat voor $55,-! Queenstown hebben we helaas als erg toeristisch ondervonden (nu al) en Ted voelde zich sowieso al niet goed. Toen ook nog bleek dat we onze pannenkoekenbakpan blijkbaar in Te Anau vergeten waren was deze dag officiëel bekroond tot poepdag. Ach. Na zo’n tijd moet je eens een mindere dag hebben om daarna weer goede te krijgen, toch?
Zaterdag 3 oktober
Nog een beetje nakwakkelend van gisteren zijn we opgestaan en naar Arrowtown gereden. Arrowtown is een oud ‘goudmijn’ stadje. Erg leuk ook is de hoofdstraat, die ze hebben ingericht als een oude westernfilm (kijkend naar de gebouwen en het wegdek). Ted had nog steeds verhoging (warm), maar na een tijdje zetten we een knop in een bike rental en 2 advil tabletten later besloten we spontaan om te gaan mountainbiken!
In het begin werd de track toch al snel erg technisch. Met aan de ene kant de steile rotswand naast ons en aan de andere kant de kolkende rivier zo’w 15 meter beneden ons op een weggetje die niet veel breder was dan je fiets (incluis trappers) zelf had Ted de tijd van zijn leven, maar was aan de andere kant ook bezorgt om Wendy. Na een half uurtje kwamen we via een voorbijganger erachter dat we op de verkeerde track zaten. We dachten al “Waarom staat de route zo slecht aangegeven?”
Toen we na een uur weer terugkwamen werd ons verteld dat we een ander smal weggetje, naast de weg die we eerst ingingen, moesten nemen. Daarna hebben we nog zo’n 6 uur heerlijk gemountainbiked. Wel weer even iets anders dan in de Drunense duinen natuurlijk. Ook hadden we prachtig weer. Geweldig!
We hebben de dag afgesloten met eten in een heerlijk restaurant/hotel bij de open haard. Het was een soort van Amerikaanse Pub, met Chinezen aan het roer in een Britse setting met een multicultureel publiek. Ted heeft daar de beste burger in zijn leven gegeten en Wendy een luxe entrecôte. Arrowtown is dan wellicht veel kleiner dan het machtige Queenstown, maar wij vinden het veel leuker en gezelliger
Zondag 4 oktober
Er viel vandaag héél veel regen. Vandaag was dan ook de allereerste dag dat we dingen niet konden doen vanwege het weer. We besloten om dan maar iets te gaan zoeken wat we wél konden gaan doen. Er bleek een gezellig bioscoopje te zijn, maar die was helaas al volgeboekt. Toen zijn we maar in de regen Arrowtown te voet gaan verkennen en hebben we bij een gezellig restaurantje geluncht. Na de zoveelste storm hebben we nog een voettochtje gemaakt en zijn we naar Oscar gegaan voor een lekker rustig avondje. Oh ja! We hebben ook nog een bungeejump geboekt (h)
Maandag 5 oktober
Met het zonnetje boven Oscar zijn we via weer een uitdagend weggetje (“Hein, Hein, waar zou mijn sneeuwketting toch zijn?”) naar Wanaka gereden. In het winterseizoen die overigens nog twee weken gaande was, is dit één van dé skiplaatsen van Nieuw Zeeland. Wij snapten heel goed waarom. Wat een uitzichten! Net een ansichtkaart. Wanaka heeft het allemaal. Mooi blauw water, strand, groen, warmte in het dorp zelf, sneeuw op de hoge bergtoppen waar je tegenaan kijkt, gezellige barretjes en wat winkels. De camping was al net zo’n feestje. Snel internet, mooie keuken en gratis Jacuzzi voor een scherp prijsje. We hebben weer een nieuwe titelkandidaat!
In Wanaka zelf hebben we vervolgens met een graadje of 15 lekker Ijskoffie en chocolademelk gedronken. Per toeval kwam Jorrik, een oud-collega van Wendy, ook nog eens langs lopen. Daar hebben we nog gezellig een praatje mee gemaakt.
We besloten om op de terugweg een lekkere fles bier te kopen. Van kasteelbieren hebben ze in NZ helaas niet gehoord en van de Ales zijn we niet zo kapot, maar er stond me toch een lekkere fles Leffe dubbel in het schap. Import en al. Zelfs het etiket was Nederlands!
’s Avonds op de camping Lion en Nathan leren kennen. Aardige kerels. De tijd vloog voorbij....
Dinsdag 6 oktober
wakker wordend in wederom een heerlijk zonnetje realiseerde Wendy zich iets. Vandaag was de dag.
Bungeeeeeeeeee. Met de gedachte dat ze erg eigenlijk geen zin in had, maar eigenlijk toch wel zin in had reden we naar Cromwell. Wat in de gids als leuk dorpje stond aangegeven, viel voor ons erg tegen. Na een uitgebreide chocolademelk om de tijd te doden zijn we uiteindelijk naar het A.J. Hacket headquarters gereden bij de Kawarau Bridge. De Kawarau bridge is de eerste brug waarvan ooit een bungeejump is gemaakt. De brug waar het allemaal is begonnen. In 1988 (prachtig jaar trouwens) is A.J. Hacket hier voor het eerst vanaf gesprongen en heeft bungy-jumping voor het commerciële publiek geïntroduceerd. Wendy moest en zou natuurlijk in de voetsporen van haar tante Karin treden, die hier zo’n 15 jaar geleden ook een sprong heeft gedaan. Toen ze eenmaal op de brug op het plankje stond was het even slikken. Niet gek, met een kolkende rivier beneden je, terwijl je straks 43 meter naar beneden springt en enkel aan een elastiekje bungelt. 3,2,1... En ze sprong! Yeah, she did it!. Ted kreeg te horen dat zijn ‘Nevis’ jump tussen de bergen helaas was afgelast. Te veel wind zorgt op zo’n hoogte voor gevaar. We verzetten zijn sprong naar donderdag.
Nagenietend van de sprong van Wendy keerden we terug naar de fijne camping in Arrowtown waar we een rustig avondje hadden.
Woensdag 7 oktober
Rennen? Wat is dat? Ted was het inmiddels al bijna verleerd sinds deze vakantie. De sportschoenen zijn niet voor niets meegenomen, dus is hij er even lekker opuit gegaan. Het was even flink door het stof bijten voor 45 min, maar zeker wel weer lekker om te doen. ‘Dat ga ik weer vaker doen’. Naderhand Wendy opgepikt en ook zij is even lekker gaan bewegen. Na de douche hebben we boodschappen gedaan. Omdat zo’n stadje afgelegen ligt en de enige andere supermarkt een half uur rijden is, zijn ze natuurlijk kneiterduur! $8,- dollar voor 2 flessen water! XD goed. Wat moet dat moet.
Naderhand zijn we lekker naar de film ‘Everest’ gegaan. Erg indrukwekkend. Apart ook om in een luxurious bootique cinema te zitten. Ted vond het niet zo geweldig, maar voor Wendy was het schitterend! Desalniettemin hebben we toch allebei genoten om vervolgens af te sluiten in die o zo heerlijke multicultuurbar. Ted goes triple: Burger nr drie voor hem. Wendy zat aan de kilo’s broccoli en langzaamgekookte shitakee paddestoelen. Hmmmmmm.
Donderdag 8 oktober
Ted heeft het rennen weer flink te pakken en is vroeg opgestaan om wederom een lekker stukje te gaan rennen. Het was heerlijk! Na het rennen gegeten en vervolgens koers richting A.J. Hackett voor de Nevis jump van Ted. Van tevoren hadden we even gebeld en gelukkig was het weer nu wél goed genoeg voor de jump. Na nog een uurtje kijken bij de Kawarau Bridge werd Ted met een 4WD busje opgehaald. Na een track die voor Oscar toch net iets teveel van het goede zou zijn kwam hij aan bij de bergtop van de Nevis jump. Het was toch wel een beetje spannend, want 134 meter is dubbel zo hoog dan zijn hoogste sprong. Met een bungelend kabelkarretje werd hij van de bergtop langzaam naar het springplatformgebracht. Dit was in feite een huisje dat ook aan kabels hing. Best freaky, want het zwaaide heen en weer door de wind. Na een dubbelcheck van het harnas, het beenharnas en de touwen in een tandartsstoel was Ted aan de beurt. Met gespreide armen lekker de diepte in springen en 8,5 seconden vrij naar beneden vallen om vervolgens na wat uitbungelen langzaam omhoog getrokken te worden met niets dan alleen ravijn onder je. Dan hoop je dan je touwtje niet knapt ;) Het touwtje knapte niet, want anders zou het verhaaltje iets later online komen. Ted keerde met het busje weer terug naar het A.J. Hackett headquarters waar Wendy de tijd had gedood met een leuk Engels boek.
Vervolgens zijn we naar Queenstown gereden en hebben de camper neergezet voor een laatste avondje in Oscar. Morgen moettie terug .
Duszzsss..... Morgen droppen we Oscar, pakken een hostelletje en vliegen zaterdag naar Australië. De frequentie van de verhalen zal wat minder worden, aangezien we daar niet alleen maar voor een vakantie zijn. Natuurlijk houden we jullie nog wel op de hoogte.
Namen Oscar,
“Daaaaaaaag”
Travelteam (h)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
